Stevig geworteld

Tijdens mijn coachopleiding werd er vaak iets opengebroken. Dat was nodig om te kunnen groeien als mens en als coach. In maart werd ik geconfronteerd met mezelf en de ballast die ik meesleepte. Het werd tijd om werkelijk los te laten. Ik moest het oude zeer laten gaan, maar niet de lessen die ze behelsden noch mijn ervaringen. Want die hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Lastig. Het was een gevecht met en in mezelf. Ik vluchtte letterlijk de natuur in. Dat doe ik wel vaker. Daarna schreef ik onderstaand verhaal. De les uit de natuur en het schrijven erna hielpen mij om tot een diepere laag door te dringen. Daardoor ben ik nu beter in staat om met verdriet, angst en pijn om te gaan.

De les van de boom

Mijn hoofd is een grote chaos.Elke spier spant zich tot het uiterste in om me overeind te houden.  Mijn lijf  voelt als een te strak gespannen elastiek en kan elk moment knappen. Ik loop het lokaal uit terwijl ik vecht tegen het vocht dat mijn ogen uit wil knallen. Het voelt als een vlucht, mijn spurt het bos in. Zodra ik buiten ben, versnel ik tot ik ren. De wind stuwt me voort. Het lijkt te genieten en kracht te putten uit mijn dolle tocht. Het gaat steeds harder waaien. Ik zie de boomtoppen zwiepen. De dennen buigen bijna horizontaal door. Die aanblik brengt mij tot stilstand. Ik word gevangen door deze natuurkrachten. De boom die buigt, maar niet breekt. Een nest dat stevig op de deinende takken blijft zitten. Wonderlijk. Het nest zo hoog in de toppen vliegt alle kanten op, maar blijft intact. De stam en takken buigen op hun zwakste plekken. Zodat ze niet breken, maar van hun zwakte hun kracht maken. De wind speelt met de bladeren, de takken en de bomen. Niet zachtjes, welnee. Luid loeiend, sjorrend en krakend. Een wind die het geritsel van de bladeren en mijn bonzend hart overstemt. Ik kom weer in beweging en richt mijn blik op de grond. De contouren van afgevallen blad worden vager bij elke stap die ik zet. De grond verandert in een palet van bruine, gele en groene strepen.

Ik vlucht onder een groep bomen door. Daar vangt de stilte mij. Ik zie nog steeds dat de wind de toppen teistert, maar het geluid is gedempt. ik ben beland in een luchtbel van rust en stilte. Alleen het geroffel van mijn hartslag is hoorbaar. Dat ritme, die gelijke trom in mij zorgt dat ik wil schreeuwen. Ik wil brullen: IK LEEF. Alsof ik zojuist niet leefde. Misschien was dat ook wel zo. Misschien is dat precies waar ik was, vast in een nare herinnering. Niet in het hier en nu. Een herbeleving van wat eens was. Het verdriet van het moment. Mijn razende gedachten, net als toen. Alles was er weer, alsof het nu gebeurde. Dat was waar ik van schrok. Ik had toch al het verdriet verwerkt. Ik was toch klaar met achterom kijken. Terwijl ik mijn tranen probeerde te verdringen, lonkten de storm en het bos me. Het bos waar ik zo vaak naar toe was gevlucht. Het bos waarin ik me veilig geborgen voelde. Waar ik mijn pijn durfde aan te kijken. Met een zucht leg ik mijn handen tegen een stam. Mijn hoofd steunt tegen de ruwe bast met zilveren, bruine en groene lijnen. Hier is van beweging geen sprake. Deze boom staat stevig geworteld. Het is een lange, slanke stam waarvan ik de wortels de grond in zie verdwijnen. Ik adem diep en in uit. Dwing mezelf om rustiger te ademen. Langzaam voedt mijn rusteloze ziel zich met de rust van de boom. Ik kijk naar mijn voeten en besef voor het eerst in mijn leven dat die echt op de grond rusten. Ik kijk omhoog. Hoog boven me schudt de kruin van de boom. Het lijkt alsof ik naar mijn eigen hoofd kijkt. Daarin gaat het ook zo te keer. Ik maak me zorgen om het nestje daar zo hoog en kwetsbaar. Zouden er al eitjes in liggen?

Ik kijk vooruit naar de stam waartegen ik rust. Een luikje in mijn hart opent en vertelt me: ‘laat je hoofd te keer gaan wat het wil. Zolang je voeten stevig op de aarde staan, je je door je hart laat leiden en je steeds bewust bent van het hier en nu, kun je elke storm in je hoofd aan. Dan buig je even waar je het zwakst bent. Zo breek je niet. Denk aan het nest. Ook dat blijft bij stormen intact. Zo is het met jouw ziel ook. Die is als het nest hoog in de bomen. Een veilige plek voor je gedachten, je emoties, je gevoelens en je energie. Blijf maar even staan, maak je geen zorgen, voel de rust. Voel de kalmte. Het luikje sluit. Ik sta ademloos geleund tegen de boom. Opeens is er vrede in mij. Rust in mijn hoofd. Ik voel een diep besef dat wat geweest is tijd nodig heeft om te helen. Maar ik, die daar in dat bos dat zo gegeseld wordt door de wind, mezelf nooit kwijt kan raken. Zolang ik me bewust ben van wie ik ben en het pad dat ik bewandel. Wat een cadeau. Voor het eerst in mijn leven lijk ik er gewoon te zijn. Met al mijn beperkingen, gevoelens, ervaringen, verdriet en liefde. Mijn voeten staan stevig. Ik voel me geworteld.  Net als een boom. Al schudt de wereld nog zo hard aan mijn hoofd. Ik kan het aan. Dat leer ik nu van de bomen en van dat nest dat voor de vogels nog altijd veilig is. Buig als het nodig is, gebruik je kwetsbaarheid als kracht en blijf stevig met je voeten op de aarde staan. Eindelijk vindt de storm in mijn hoofd de rust onder al die drukte. Altijd aanwezig als ik door de chaos en het verdriet heen durf te kijken. Bedankt boom voor deze wijze les.

[author] [author_image timthumb=’on’]http://www.verhalendverwerken.nl/wp-content/uploads/2012/03/sietske2.jpg[/author_image] [author_info]Sietske Zijlmans is intuïtief coach met een communicatieachtergrond. Ze verbindt verhalen en coachtechnieken met elkaar. Daarmee begeleidt ze bij verlies, verandering en afscheid. Ze leert je om het verhaal achter de verhalen te ontdekken. Een speelse en persoonlijke manier om te verwerken of te groeien als mens. [/author_info] [/author]